Laatst bijgewerkt:

Mijn geheim – Over vallen en opstaan

Categorieën Challenges of Everyday Life,HMSN,Zelfbeeld0 opmerking
kapot bord

Confronterend, dat is het. Vandaag vertel ik jullie waar ik me het meest voor schaam, en wat tevens de grootste confrontatie is.

Studeren

Ik kwam als zeventienjarig meisje van de middelbare school en ging studeren in Utrecht. De keuze was gevallen op een studie Biologie en Medisch Laboratoriumonderzoek. Ik ben altijd gek geweest op biologie en scheikunde, dus het was een logische keuze.

Dag in dag uit stond ik belachelijk vroeg naast mijn bed om naar Utrecht te OV’en. Alwaar ik veel plezier had met mijn medestudenten en onwijs veel leerde. In het lab gelden regels, over het glaswerk, noodprotocollen als je bacteriën laat vallen etc. Maar de regel die me nekte was veel eenvoudiger. Wat je kapot maak, betaal je. We moesten een aftekenkaart kopen voor glaswerk. In die tijd hadden we nog guldens (whaaa ik ben oud), ik geloof dat het 15 gulden was. Bij mij was de kaart na twee maanden vol. Ik liet teveel vallen.

Ik stopte mijn studie na een half jaar, er was weinig kans dat het beter zou gaan met mijn handen, dus in een lab werken zou niets worden. Kapot was ik ervan.

laboratoriumglas

Vallen en opstaan

Fast foward naar nu. Ik val regelmatig, mijn benen willen nog wel eens onder me wegzakken, en ik struikel eenvoudig. No biggie. Wat blauwe plekken, hier en daar een kneuzing. We vergeten even die keer dat ik mijn pols brak, ik denk dat weinig mensen kunnen rolschaatsen op een duplotrein. Ik laat ook regelmatig dingen vallen. Borden, glazen kopjes. Hier is IKEA voor gemaakt zeg ik dan maar.

Vervelender wordt het als er iets stuk gaat wat duur is, of een hel om te vervangen. Zo viel ik een paar maanden terug met een snijplank in mijn handen en butste ik een hoekje van het aanrechtblad. Nu is een nieuw aanrechtblad zo duur als je het zelf wilt maken (wederom, hallo IKEA), maar het vervangen betekent veel gedoe in je huis.

En vanmorgen liet ik een stoeltje vallen met als gevolg een gat in het laminaat. Ik moet er niet aan denken wat er allemaal moet gebeuren om dat te vervangen, ik verhuis nog liever.

laminaat kapot
Buts in het laminaat
Confrontatie met HMSN

Nu zijn het maar ‘dingen’, je kunt je schouders ophalen en zeggen, ‘pech’. Maar voor mij is dit een gevolg van mijn ziek zijn. Het is een directe confrontatie met het feit dat ik verlamd raak. Je zult misschien denken, ‘maar Marlous, is moeten stoppen met je fotografie niet veel confronterender?’. Of ‘Lijkt me dat met pijn moeten koken veel heftiger is’. Gek genoeg is dat niet zo.

Dit is namelijk binair. Het gebeurt, of het gebeurt niet. Foto’s maken kan ik nog, weliswaar niet beroepsmatig en minder vaak dan ik zou willen. Maar het lukt. Koken met pijn is alleen voor mij vervelend. Je proeft het niet in het eten terug. En ga zo maar door. Maar als er iets stuk gaat heelt dat niet. Het is niet alleen ‘lastig’ voor mij, maar anderen raken erbij betrokken. Ik voel me dan een last.

Jezelf de moeite waard vinden

Het heeft te maken met mijn zelfbeeld, ik vind namelijk vaak genoeg dat ik helemaal niet goed genoeg ben. Als ik iets niet kan, of hulp nodig heb is dat een confrontatie met de HMSN. Het drukt me met de neus op de feiten.

De focus ligt op wat ik niet kan, in plaats van wat ik wél kan. Daar heb ik nog een lange weg in te gaan. Dit weblog helpt, heel erg. Ik krijg zo vaak leuke reacties, soms van wildvreemden. Die zich herkennen in wat ik schrijf omdat ze zelf HMSN hebben, of die het gewoon leuk vinden meer te weten te komen over hoe het leven met een beperking is. Dat geeft zo’n boost aan mijn zelfbeeld. Het maakt dat ik me de moeite waard voel, dat ik toch een nut heb. Ik wéét wel dat ik nut heb, gewaardeerd ben en niet ‘lastig’ ben. Maar dat stemmetje in mijn achterhoofd zegt soms dat ik daarin mezelf voorlieg.

confrontatie met mijn onkunde: een hapje uit het keukenblad
Snijplank meets keukenblad

 

Geheimen

Het is dus niet iets waar ik over praat. Over mij gestuntel, over het vallen, over hoe ik mezelf soms zie (en straf daarmee). Het liefst zou ik het wegstoppen, het ontkennen. Maar hoe erger de HMSN wordt, hoe vaker dit zichtbaar gaat zijn. Het heeft dus helemaal geen zin om het geheim te houden.

Bij deze dus, jongens, ik laat wel eens wat vallen. Er gaat wel eens wat mis. Dat is één.

Ik heb soms heel veel moeite met de confrontatie met de HMSN. De feiten. Ik lijk zelfverzekerd, maar dat ben ik niet altijd. Qua body positivity boeit weinig me. Ik loop in korte broek, en je kunt zien dat er iets mis is. Maar de échte confrontatie met het ziek zijn, het feit dat mijn lichaam verlamd, daar heb ik weinig vrede mee.

Ik moet mijzelf nog belangrijker gaan vinden dan materie, want zeg nu zelf, IKEA verkoopt alles, maar Mårlös staat niet op de kaart.

xoxo Marlous

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *