Laatst bijgewerkt:

Pesten door volwassenen – De realiteit

Categorieën Challenges of Everyday Life,Zelfbeeld1 opmerking
Zelfportret Marlous

Vandaag een iets ander blog, wellicht iets minder vrolijk. Maar ook dat moet af en toe kunnen. Het gaat over pesten door (jong)volwassenen.

Nadenken over alles

Een korte anekdote, verser dan dit worden ze niet. Gisteren had ik een afspraak met Sander, een vriend van mij, we hadden een LARP avondje met zijn tweeën. Overdag had ik mijn steunpanty aangetrokken (daar schrijf ik later nog over), en een shortje erover. In mijn tas had ik mijn joggingbroek gestopt, want die wilde ik aantrekken tijdens het wandelen. Het was daar echter veel te warm voor, dus ik wapende mij met de ‘schijt aan’ houding en zo maakten we een fijne lange wandeling.

Doordat ik ’s avonds niet kan autorijden door mijn vermoeidheid, zou ik terug gaan met het openbaar vervoer. Als er één ding is wat ik moeilijk vind, is het wel met het OV gaan. Het levert altijd veel stress op, ik weet nooit of ik wel kan zitten en of ik mijn overstap haal. Ik vind het heel moeilijk om bij alles na te moeten denken of ik het wel kan. Het is confronterend.

Voordat ik weg ging vanuit Nieuwegein trok ik toch maar mijn lange joggingbroek aan over mijn panty. Ik hoor het mezelf nog zeggen, “Toch even een lange broek aan trekken, iets teveel opmerkingen gehad in het OV om zo zichtbaar mijn braces te dragen”. Want dat ik overdag in mijn eigen dorp zichtbaar mijn braces draag is gemakkelijker dan in situaties waar ik me sowieso al opgelaten voel. Het OV is typisch zo’n situatie. Als ik geen aandacht hoef te trekken, doe ik het liever niet.

Reizen met het OV

De terugreis begon heftig, in een volle bus studenten overviel de warmte in combinatie met lawaai van mijn aangeschoten medepassagiers me. Na een goede tien minuten voelde ik een paniekaanval opkomen. Dus sloot ik mijn ogen en legde mijn focus bij mijn ademhaling. Ik was blij dat ik op Utrecht snel de bus uit was. De overstap naar de trein verliep zonder problemen, uitgeput nam ik plaats op een plekje in de stiltecoupé en schreef een update naar  Sander, dat ik de bus had overleefd en nu kon uitrusten in de trein. Ik pakte mijn boek. Op Rotterdam was mijn overstap erg kort. Dat werd dus even flink doorlopen. Als ik flink moet doorstappen ziet het er niet uit als een gezond iemand, maar mijn ‘schijt aan’ houding kon ik vasthouden en ik haalde mijn overstap.

Pesten door volwassenen

In de metro was het druk, te druk. Ik kon in eerste instantie geen plekje vinden en dus liep ik het halve metrostel door om uiteindelijk naast een meisje wat aandachtig haar telefoon bestudeerde neer te ploffen. Dát had ik ook overleefd. Al met al was de reis me niet slecht bevallen, tot op het moment dat ik uitstapte.

Misschien kwam het doordat ik mezelf veilig waande, ik was weer in mijn eigen dorp, mijn auto op nog geen twintig meter afstand. Ik voelde dat ik moe was, maar het idee dat ik bijna thuis was had mijn hoofd bezet. Ik loop de helling van het perron af, op dat moment hoor ik twee dames achter mij giechelen. Wat ik ook hoorde waren voetstappen, harde voetstappen. Naast mijn eigen harde voetstappen (ja hallo, ik kan nét aan nog lopen, dat is niet geluidloos). Ik draai me om en zie één van de dames als een dronken T-Rex achter mij aan lopen, het was overduidelijk dat ze een imitatie van mij deed. Er was verder niemand en op het moment dat ik me omdraaide stopte ze en begon de andere dame hard te lachen.

Ik moest me inhouden om ze niet de les te leren, ik weet dat het de moeite niet waard is. Ik schoot meteen in een angstreactie, wat als ze achter me aanlopen, wat als ze nog een opmerking erachteraan zouden maken? Zou ik me dan ook nog kunnen inhouden? Gelukkig liepen ze de fietsenstalling in. In de auto weet ik mezelf tot kalmte te krijgen. Thuis komen de tranen.

Denk toch na

Wat is het toch met de huidige maatschappij en de continue veroordeling van anderen. We moeten kennelijk allemaal voldoen aan het perfecte plaatje van de mens. Je moet mooi zijn, of op zijn minst verzorgd, slank zijn en je goed kleden. Het hebben van een beperking is alleen echt geen keuze (slank zijn ook niet, maar dat is weer voor een andere blog). Voldoe je niet aan de norm, dan moet je dat kennelijk overal horen. Mensen doen je na, maken botte opmerkingen of lachen je letterlijk in je gezicht uit. Stiekem is dat gewoon pesten.

Hoe hard je ook jezelf wapent hiertegen, hoe zelfverzekerd je dan ook mag mijn. Het doet wel zeer. Het heeft wel effect. Het slaat een deuk in je zelfvertrouwen.

En ik snap het niet, ik snap niet wat grappig is aan iemand na doen, aan rare geluiden maken, aan een ander bewust kwetsen. Ik snap niet wat er mis is met deze mensen, hebben ze geen besef van wat ze doen? Willen ze hun populariteit versterken door een ander met de grond gelijk te maken?

Het is mijn realiteit. Dit is waar ik dagelijks mee worstel. Zo normaal mogelijk zijn. Vooral niet opvallen. Afgeschreven, in mijn eigen hokje.

Maar ik schrijf er wel mooi over! 

xoxo Marlous

1 gedachte op & ldquo;Pesten door volwassenen – De realiteit

  1. Jeetje, wat een vervelende ervaring weer. Je noemt het in je blog “stiekem pesten”, maar hier is niets stiekems aan. Dit is kwetsend en domweg neerhalen van een ander. Wat knap van je dat je er boven kon staan en de energie kon opbrengen om te focussen op thuiskomen.
    Enne… afgeschreven, in je eigen hokje? Eentje waar je wel verdomd trots op mag zijn, want ook al gaat er veel niet zoals je wilt, je maakt er toch maar wel heel wat moois van!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *