Run Marlous, Run! Over Braces en meer!

De meest gangbare oplossing voor voetproblemen, of het nu verlamming is, een verkeerde stand, of ter ondersteuning, de oplossing wordt meestal gezocht in orthopedisch schoeisel. Kan dat anders? Kan dat beter?
JAZEKER!In dit blog ga ik je vertellen over mijn braces, of orthesen van Ottobock WalkOn Flex, ofwel, mijn ‘bladerunners’.

Een stukje historie

Toen lopen moeilijker werd ging ik revalideren. Onderdeel van een revalidatieproces is ook het kijken naar oplossingen om je lopen te verbeteren. Ik liep in een looplab, ze maakten beelden en aan de hand daarvan werd ik doorgestuurd naar een orthopedisch schoenmaker.
De standaard procedure is het maken van een gipsafdruk. Ze gipsen je in, knippen je los en maken zo een mal voor jouw kopievoet, je leest.
Daarna mag je schoenen uitkiezen uit een boek met schoenen voor mannen en vrouwen voor boven de 65. Tenminste, zo was het toen. “We kunnen ze wel hip en jong maken” werd uiteindelijk een lompe veterschoen. Maar ik kon weer lopen zonder te vallen, en dat was natuurlijk een hele vooruitgang.

Cue zo’n tien jaar later. Inmiddels zag ik atleten rennen met carbon bladen onder hun geamputeerde benen. Er ging toen wel eens door mijn hoofd dat ik liever geen onderbenen en voeten meer had. Want dan kon ik in ieder geval rennen!
Gelukkig was er nu de mogelijkheid van het internet. Ik vond een innoverende techniek die er voor mensen met een gedeeltelijke verlamming voor zorgde dat zij hun logge gefixeerde tred kwijt raakte en meer een natuurlijke manier van lopen kregen. Ik keek met tranen in mijn ogen naar een video van een meisje met dezelfde ziekte als ik, die na het aantrekken van deze braces op een parkeerplaats rende. Dat wilde ik ook!

Helaas leef ik in Nederland, hier lopen we toch vaak nog net iets achter, en na het lief gevraagd te hebben aan mijn verzekeraar bleek dat ik ze niet mocht hebben.

De stoute schoenen

Drie jaar geleden was ik weer een paar orthopedisch schoeisel verder en was de frustratie om de logheid van deze schoenen nog net zo groot. Het kost enorm veel energie om deze zware laarzen mee te torsen. Een snelle google bracht me bij het bedrijf Ottobock. Ik besloot er een mailtje aan te wagen.
Dat ging ongeveer zo:

Lieve Otto Bock,

Ik wil graag weten of jullie iets voor mijn flippers, zoals ik mijn voeten liefdevol noem, hebben ter ondersteuning van mijn lopen.

Liefs,

Marlous

Niet echt zo natuurlijk, de pun Otto Bock werd niet gemaakt. Gemiste kans!
Maar al snel kreeg ik een mailtje in mijn inbox dat ze graag eens kennis maakten met mij en of we bij Westland Orthopedie konden afspreken.

Zo geschiedde en er werd druk overlegd in orthotaal, maar al snel mocht ik lopen met Ottobock WalkOn Flex. Braces die volgens de omschrijving niet zouden moeten werken voor me.
Ik wist niet wat me overkwam. Alsof ik normaal was, ik liep, ik liep en het voelde niet als cement. Het voelde alsof ik gezond was!

De tranen sprongen in mijn ogen, als snel liep ik voor een waardig publiek, bestaande uit al het personeel wat aanwezig was. Ze keken alsof ze een wonder zagen geschieden. Het was duidelijk, DIT moesten ze worden.
Omdat ik zo’n aparte weg had gevolgd was het alleen nog de vraag of ik ze ook vergoed zou krijgen door de verzekeraar. De leverancier was zo lief om te zeggen, knip ze maar op maat, als het niet vergoed wordt, dan toch. Dat was een geweldig gebaar, het bleek niet nodig, want mijn verzekeraar ging akkoord.

Ik gebruik de braces nu iedere dag. De orthopedische schoenen heb ik zelden meer aan. In het begin vond ik het heel erg spannend om zo zichtbaar beperkt te zijn. De reacties zijn eigenlijk altijd positief. Natuurlijk zie je af en toe iemand een exorcist move maken en hun hoofd 180 graden omdraaien. De meeste mensen durven toch wel te vragen hoe het zit.

De volgende keer zal ik wat uitgebreider ingaan op het effect wat deze braces hebben op mijn lopen. Ik hoop dat dit in ieder geval wat antwoorden geeft over hoe het proces naar deze hulpmiddelen is verlopen.

In the picture: mijn braces