Wat niet heel veel mensen van mij weten, is dat ik tien jaar geleden vrij actief een blog bijhield over mijn ligfietsavonturen. In de afgelopen jaren heeft de ligfiets vooral stil gestaan in de schuur en verwende ik mijzelf met heerlijk cruisen op mijn elektrische fiets. Maar het begon te kriebelen, dus hierbij een niet zo informatief, maar een vooral voor entertainment geschreven blogpost.
Ligfietsen, hoezo?
Ruim tien jaar geleden maakte ik kennis met ligfietsen. Misschien onderhand wel iets meer dan tien jaar, maar dan voel ik me meteen zo oud, laten we het bij tien houden.
De reden dat ik ging ligfietsen was dat de belasting op mijn polsgewrichten zo laag mogelijk zou zijn. Natuurlijk speelde de nieuwe gadget factor ook een rol, maar hoe dan ook, ik kreeg een ligfiets. Eerst via de WMO (een Sinner Comfort, de meest standaard verstrekte fiets ooit). Dat reed echter niet zo fijn als dat het kon, dus kocht ik vrij snel een andere. Eerst een Flevotrike, wat ik nog steeds een supertoffe fiets vind, en later een Challenge Mistral. Dat bleek het meest ideaal te zijn, want deze staat nog steeds in de schuur.
Ligfietsen is fijn, je ligt in een comfortabele houding, je hebt nagenoeg geen belasting op je handen en polsen en vangt minder wind dan een rechtopfiets. Natuurlijk zijn er ook nadelen. De fietsen zijn meestal iets duurder in aanschaf, je bent iets minder goed zichtbaar (en nee een vlaggetje lost dat niet op, die zien mensen ook niet) en je rug raakt iets zweteriger.
Challenge Mistral
Mijn Challenge Mistral is een luxe fietsje, hij heeft een verende voorvork, mooie remmen en een volledig gespoten frame. Ik kocht hem lang lang geleden, waardoor er inmiddels een aantal onderdelen zoek zijn geraakt, of aan vervanging toe zijn. De clickbox en shifter liggen inmiddels bij het postkantoor (met douane). Dus de versnellingsnaaf werkt ergens komende week ook weer. Tot nu toe doe ik het dus met 8 versnellingen, of 7, in ieder geval niet zoveel.
De keuze was toen heel simpel, laag genoeg om overheen te stappen met de opstap, en hoog genoeg om eraf te kunnen stappen. Het was een Challenge Hurricane of een Mistral. De laatste is iets hoger qua zit en won het. Inmiddels heb ik natuurlijk ook wel op andere ligfietsen gereden, maar de Mistral is nog steeds een favoriet.
Wennen aan een ligfiets
Het is inmiddels een lange tijd terug dat ik voor het laatst structureel op een ligfiets reed. Waardoor er nu een wenperiode aan vast zit. Denk opnieuw leren fietsen, maar dan net wat makkelijker. Als je gewoon voor je uit blijft kijken heb je het sturen snel genoeg onder de knie. Ik draag een helm (want ik ben minder goed zichtbaar) en ik gebruik spd, wat ervoor zorgt dat je voeten netjes op de pedalen blijven bij een verkeersdrempel. Dat was overigens wel even een ding, want mijn braces paste niet goed in mijn oude schoenen. Gelukkig had de buurvrouw nog schoenen een maatje groter liggen, waardoor ik nu dus mét braces kan fietsen.
Het is vooral een kwestie van rustig aan doen. Ik neem mij voor iedere dag in ieder geval tien kilometer te fietsen. Opbouwen gaat op geleide van wat mijn lijf ok vindt. Als het blijkt dat het teveel is om iedere dag te fietsen, dan maar niet. Het is gewoon een kwestie van zoeken.
Mijn eerste ritjes
Ik hoop dat jullie het leuk vinden om af en toe te lezen over mijn vorderingen op ligfiets gebied. Zo niet, dan toch 😉